پیام مازند - پاسخی به افاضات جدید محمدجواد لاریجانی و سید احمدعلم الهدی : جوانی عاشق شده بود ، زندگیش را پدرش تامین می‌کرد و هنوز گرم‌ و سرد دنیا را نچشیده بود ، پدرش را می‌دید که راجع به این مسائل خیلی بی‌ تفاوت است ، فکر می‌کرد که عقل پدرش نمی‌رسد و اصلا پدرش درک ندارد ، می‌گفت : " چرا پدرم عشق را نمی‌فهمد ؟ عاشقی را نمی‌فهمد ؟ " روزی پدرش‌ را به ملامت کشید... 
عصر ایران - از کسی که عنوان پرطمطراق مدیریت پژوهشگاه دانش های بنیادی را یدک می کشد و نیز از کسی که لقب آیت الله دارد و هر هفته برای مردم خطبه می خواند انتظار می رود در مواجهه با موضوعات مختلف، نگاهی تحلیلی و استدلال محور داشته باشد ولی گویا محمدجواد لاریجانی و سیداحمد علم الهدی، موافق این دیدگاه نیستند و قرائت انشاء را به استدلال عقلی و دینی ترجیح می دهند!
- سیداحمد علم الهدی: اگر بناست ما وظیفه مدیریت این جامعه را داشته باشیم، اول باید دین مردم را مدیریت کنیم و بعد دنیای مردم را. 
احتمالاً این دو بزرگوار تا حالا ضرب المثل "شکم گرسنه ایمان ندارد" را نشنیده اند یا اگر هم به گوش شان خورده، فکر کرده اند یک کسی، یک حرفی را همین جوری زده و بی خود و بی جهت شده ضرب المثل یک ملت!

اما آیا این دو که حتماً هم دیندار هستند و اتفاقاً هر دو نیز دروس حوزوی خوانده اند، درباره دیدگاه دین راجع به فقر و گرسنگی و نداری و رابطه آن با ایمان هم چیزی به گوششان نخورده است؟!
بعید است ندانند ولی محض احتیاط و برای یادآوری، بخشی از کتاب یک شخصیت معروف حوزوی در این باره را مرور کنیم تا مشخص شود حرف های آقایان، چقدر از مبانی دینی فاصله دارد. آیت الله شهید مرتضی مطهری در کتاب "اسلام و مقتضیات زمان" (صفحه 126) می گوید:
«به قول مولوی "آدمی‌ اول اسیر نان بود" اول باید شکم سیر باشد، بعد انسان دنبال ایمانش‌ می‌رود این که می‌گویند "شکم گرسنه ایمان ندارد" یک حرفی است ، یعنی‌ اول باید شکم سیر بشود تا بعد انسان بتواند دنبال غریزه ایمان برود. بگویید "ایمان خودش غریزه است" ، غریزه باشد ، ولی اساس این است‌ که اول باید شکم سیر بشود جاه و قدرت و پست و مقام و همه اینها بعد از این است که شکم سیر باشد. آدم وقتی که شکمش گرسنه است ، جاه می‌خواهد برای چه ؟ مقام می‌خواهد برای چه ؟ پست می‌خواهد برای چه ؟ برتری یعنی چه‌ ؟ اول شکمش باید سیر شود؛ حتی عامل جنسی هم همین طور است انسان بعد از سیری شکم ، به دنبال این عواطف می‌رود اگر شکم گرسنه باشد ، ممکن است‌ یک کسی تا آخر عمرش هم همسر انتخاب نکند ، چون در درجه اول باید دنبال‌ نان برود.
می‌گفتند جوانی عاشق شده بود ، زندگیش را پدرش تامین می‌کرد و هنوز گرم‌ و سرد دنیا را نچشیده بود ، پدرش را می‌دید که راجع به این مسائل خیلی بی‌ تفاوت است ، فکر می‌کرد که عقل پدرش نمی‌رسد و اصلا پدرش درک ندارد ، می‌گفت : " چرا پدرم عشق را نمی‌فهمد ؟ عاشقی را نمی‌فهمد ؟ " روزی پدرش‌ را به ملامت کشید و از آن عوالم عشق خودش چیزی با او در میان گذاشت ، گفت‌ :
جان پدر! تو جلوه خوبان ندیده‌ای؟
روی چو ماه و زلف پریشان ندیده‌ای؟
ننشسته‌ای به گوشه‌ای از درد عاشقی؟
آن دم ز در رسیدن جانان ندیده‌ای؟
خیال می‌کرد پدرش این چیزها را نمی‌فهمد و ندیده پدرش گفت :
جان پسر! تو سفره بی نان ندیده‌ای
جنگ عیال و گریه طفلان ندیده‌ای
ننشسته‌ای به گوشه‌ای از درد قرض خوار
آنگه ز در رسیدن مهمان ندیده‌ای
اگر اینها را ببینی عاشقی را فراموش می‌کنی. گرسنگی مساله‌ای است که اگر پیدا شد ، آدم همه چیز را فراموش می‌کند ، عشق را ، ایمان را ، علم را ، هنر و زیبایی را فراموش می‌کند پس انسان‌ در درجه اول نگاهش به مسائل اقتصادی است آنجا که عقربه مسائل مربوط به‌ شکم تغییر کرد ، خواه ناخواه - چون این شرط اولی حیات است - همه چیز باید از آن تبعیت کند . پیغمبر هم که فرمود : " « من لا معاش له لا معاد له » " معنایش این است که اگر معاش نباشد ، معاد نمی‌تواند وجود داشته‌ باشد.»
حالا باید از جناب محمدجواد لاریجانی پرسید آیا شهید مطهری هم راهبردی غربی ها را دنبال می کرد یا آقای علم الهدی همچنان معتقد است بدون مدیریت دنیای مردم و تامین نیازهای اولیه و سیر کردن شکم ها می شود خود را مدیر جامعه نامید و از تقدم مدیریت آخرت بر دنیا سخن ها گفت؟!
راستی این ها اصلاً می دانند فقر و گرسنگی چیست؟!